We
brachten een nieuw genre in kaart, met de bespreking van Het geschenk. Er
vielen woorden als outcast, buitenstaander, sneue adolescent, maar het mooist
was de beschrijving die 8weekly gaf: het traditionele lapzwansige escapisme van
een verweesde adolescent. Iedereen was enthousiast over het boek, ook al had
niet iedereen het uit. We hebben hardop zitten lachen bij de passages met
moeder in de tram en de pornobioscoop. Het las lekker, sommige zinnen waren
heel mooi. Het deed af en toe denken aan De avonden, en aan de films van Alex
van Warmerdam, vooral de scene in Musselkanaal.
Wel rees
de vraag of er hier sprake was van ruimte om zelf gebeurtenissen in te vullen
of botweg gaten in de plot. Want hoe zat het nou met die twee jongens die zo op
elkaar leken? Kwam dat uitsluitend uit de fantasie van de hoofdpersoon, en
waarom dan zo? En waarom waren opa en oma uit elkaar gegaan, en waarom waren
opa en vader gebrouilleerd geraakt? Dienen deze hiaten om duidelijk te maken
dat het verzinsels zijn, of mist er echt iets?
Er waren genoeg vragen te stellen en dat droeg bij aan de discussie deze avond. Waarom zat het boek zo in elkaar? Waren de passages uit het perspectief van opa een welkom intermezzo, of verstoorden zij de voortgang van het boek? Is het einde een teleurstelling omdat het niet alle antwoorden geeft of is dat juist fijn?
Soms leverde een klein zinnetje heel veel informatie op. Bijvoorbeeld over de tijd waarin het speelt. Aanvankelijk kun je daar niet veel over opmaken: het kunnen de jaren '50 zijn omdat je zo aan De avonden denkt, maar het kan ook nu zijn. Totdat de hoofdpersoon een kwartje in een telefooncel doet.
En na de
categorie Memorabele openingszinnen ('ik heb mijn vader naar boven gedaan.')
openen we nu de categorie loze slotzinnen. Zoek hem maar op.
3 opmerkingen:
Ik vond het een mooi boek en heb er van genoten. Indrukwekkende beschrijving van zijn vaders ziekte.
bij vlagen erg spannend bij de oorlogslijn, en erg grappig bij zijn belevenissen in de pornbo bios. Smaakt wat mij betreft naar meer Snijder in de toekomst
Begreep van klanten dat zondagsgeld ook erg mooi is.
(Rutger)
Het Geschenk van Snijder vind ik prachtig. Een mooi opgebouwd persoonlijk verhaal. Wat mij er in aansprak was de betrokkenheid van de hoofdpersoon bij zijn vader en familie.
Hoewel het hem aan alle kanten lijkt tegen te staan en hij bezig is in alles z'n eigen plan te trekken, doet hij alle moeite om zijn vader 'de verrassing' te bezorgen.
De vorm die hij daarvoor heeft gekozen, de manier waarop hij heden en verleden bij elkaar brengt, spreekt me aan. (Ada)
Lapzwanserige adolescententhema vond ik in de eerdere boeken niet terug (of ik heb het niet onthouden, dat kan ook). Overigens sluit dit boek min of meer aan op Zondagsgeld. Daarin uitgebreid verslag van zijn jeugd op Bickerseiland, en daarin ook gewag van de vader (buitenstaander voor de familie) vanwege een afgebroken jeugd op het Groningse platteland.
Had net Sweet Tooth uit toen ik aan Het Geschenk begon en vond het wel frappant dat de boeken qua vorm wel iets van elkaar weg hebben. Eigenlijk blijkt het hele verhaal op losse schroeven te staan.
Zondagsgeld vond ik erg mooi, Retour Palermo ook maar toch iets minder en deze vind ik weer zeer de moeite waard. Vond juist het losse eind erg prettig: zou het jammer en gekunsteld hebben gevonden als het verhaal "rond" was gemaakt.
Het verhaal dat de hoofdpersoon bedenkt vond ik wel iets te gladjes, maar gaf het verhaal ook vaart en spanning.
Misschien bedacht hij de gelijkenis met de jongen om zo de liefde van opa voor zijn zoon (liefde die de hoofdpersoon natuurlijk ook bedenkt, want was die er daadwerkelijk?) nog duidelijker te maken. Zodat de hoofdpersoon zijn vader een extra liefdevol "geschenk" kan geven?
Als je begrijpt wat ik bedoel. Een beetje zoals Ada hierboven het ook verwoordt.
Ben benieuwd of er (meer dan) een nominatie voor de een of andere prijs in zit met dit boek!
Een reactie posten