Wij zijn een leesclub van oud-medewerkers van Boekhandel Kooyker in Leiden, en bespreken sinds 2003 in wisselende samenstelling nieuwe en oudere boeken.

zondag 13 juni 2010

Juni 2010: Cold spring harbour

In een van de eerste jaren van onze leesclub lazen we Revolutionary Road van Richard Yates. We waren daar allemaal erg enthousiast over. In de tussenliggende jaren hebben enkelen nog Paasparade gelezen, en nu is er dan Cold Spring Harbour. Het boek werd gekozen voor deze bijeenkomst, en we waren allemaal erg benieuwd.

De reacties waren positief. Iedereen had het boek met genoegen gelezen en had geen moeite gehad het uit te lezen. Sander vond het beklemmend, en beter dan RR. In Revolutionary Road had hij het gevoel dat de hoofdpersonen niet uit hun situatie probeerden te ontsnappen, en hier had hij dat juist wel. Het maakte het des te beklemmender dat het ze niet lukt om te ontsnappen.
Ada vond het boek kil, de gevoelsarmoede van de hoofdpersonen vond zij beklemmend. Mooi vond ze het als tijdbeeld waarin men individueel een weg probeert te vinden. En dat de schoonmoeders Grace en Glory heten vond Ada een mooi staaltje ironie.
Arno vond het begin heel hoopgevend, Evan zou iets van zijn leven gaan maken. En dan ineens kom je terecht in een stroom van desillusies.
Dindy vond heel knap dat je eigenlijk al snel door had welke kant het opging met die boek, maar dat het je dan toch bij de les hield en je steeds door bleef lezen. Vaak haak je af als je doorhebt waar het heengaat.
Marieke vond het weliswaar mooi en een goed tijdsbeeld, toch vroeg zij zich af wat dit boek toevoegde aan wat er al is. Boeken als The corrections, die ook een tijdsbeeld geven, hebben op haar meer indruk gemaakt, voegden meer toe aan het beeld van een tijdperk.
Dineke is dol op Amerika en vond dit boek heerlijk Amerikaans.

Wat we als de kern van het boek beschouwen is dat Evan zijn identiteit ontleent aan de toekomst: als hij plannen kan maken voor wat hij gaat doen dan is hij iemand. Heeft hij die plannen gerealiseerd dan valt zijn doel, en daarmee de grond onder zijn bestaan, weg. En gaat hij dus weer op zoek naar iets nieuws. Als je het uit hebt, blijf je ook achter met de gedachte: zou het goed komen? Of blijft hij altijd zoeken?

Het boek wekt niet naar een climax toe, het verhaal speelt zich af tegen een achtergrond van ellende, van de schijn ophouden en bang zijn voor wat de buren vinden. Het is mooi in dit boek dat die climax niet komt, je zakt zo langzaam weg in de ellende.

Opvallend is dat we het boek op gevoel later plaatsen dan het daadwerkelijk speelt. We hebben allemaal het gevoel van de jaren '50 erbij, maar het speelt voor de oorlog.

Arno en Sander tenslotte dachten bij het personage Gloria sterk aan Hyacinth uit Keeping up appearances. Met die bril op, krijg je een heel andere kijk op het verhaal!