Vooraf was niet iedereen even enthousiast over de keuze voor Judas. Een essayistisch werk over de Israelkwestie: dat klonk vooral zwaar en moeilijk. Maar achteraf voelden we ons een beetje op het verkeerde been gezet: al komen er theoretisch getinte stukken voor in het boek, essayistisch vonden we het niet.
Goed geschreven, dat vonden we het boek vooral. Oz is een ervaren rasverteller die de prachtigste poetische zinnen aan elkaar rijgt. En nergens de grote lijn uit het oog verliest. Het thema verraad komt in elke verhaallijn terug: in de relatie tussen het hoofdpersonage en zijn vriendin, tussen Abarbanel en de zionisten, tussen Jezus en Judas. De bijbelse verwijzingen zijn volgens Marianne subtiel gebracht en een feest om te lezen, al kunnen ze je wel het gevoel geven dat je de boot mist als je de bijbelverhalen niet goed kent.
Maar het boek overstijgt de religieuze thematiek. Het draait vooral om macht, wat het is en wat het met mensen doet. En dat maakt dit boek een tijdloos werk. Een boek dat we willen houden en willen herlezen.
Geen minpunten? Jawel: de coverfoto. Die smachtende vrouw heeft daar niets te zoeken. Maar daar kan Amos Oz weinig aan doen.
