We weten wel wat andere boeken over het thema te noemen, en sommigen hebben die ook gelezen. De vraag is dan of dit boek hierop een aanvulling is, of dat bijvoorbeeld Faulks (Birdsong) en Remarque (Im Westen nichts neues) niet te overtreffen zijn.
Allemaal vinden we het thema interessant en hebben we enige vorm van fascinatie voor die vreemde vorm van oorlogvoeren, met loopgraven. De kijkers van de tweede serie van Downton Abbey zien ook veel dat ze bekend voor komt.
Maar goed, het boek zelf. De overheersende stemming is positief. Kritische kanttekeningen zijn er van Noor en Driever (over de mail). Noor vond het op zich wel mooi, maar kreeg er geen rillingen van terwijl ze dat wel had gehoopt. We zagen allemaal een beetje op tegen het aantal pagina's, maar tijdens het lezen bleek dat geen enkel probleem. Het leest gemakkelijk en je blijft nieuwsgierig naar het verloop.
De discussie verliep langs de vraag of het tweede deel van het boek (in de loopgraven) nu wel of niet en goede toevoeging is op het eerste deel. Het eerste deel werd erg gewaardeerd. De verhaallijn rond de vader van John heeft veel indruk gemaakt, evenals de schets van de Engelse maatschappij in die tijd. Er zijn verschillende verhaallijnen waar nog even over doorgepraat wordt: Johns liefde voor Mary (tenenkrommend, ziet hij dan niet dat het niks wordt?), de vriendschap met William (wat voegt die eigenlijk toe aan het geheel?), de dood van Johns vader (zelfmoord of lijdzaam afwachten als het toch al mis gaat?).
John zelf wekt wat irritatie, hij loopt voor alles weg, dus wat dat betreft is het prettig dat hij in deel 2 in actie komt. Maar mooi in deel 2 is ook de spiegeling dat zowel John als Martin op zijn vader lijkt en daardoor in de problemen komt. De beschrijvingen van de oorlog zijn levendig. Het tweede deel zorgt ervoor dat je op een andere manier naar het eerste deel gaat kijken.
Veel lof is er ook voor Stefan Brijs, die zulke verschillende boeken weet te schrijven.
2 opmerkingen:
Ik was weer niet bijster enthousiast. Er is zo op het oog weinig op aan te merken: het leest (alweer) lekker, interessant onderwerp, geen irritante onlogischheden.
Maar toch! Ik vond er weinig aan. Inhoudelijk vond ik het nogal makkelijk. Misschien is dat ook wel het risico van een onderwerp als dit.
Na Remarque moet je wel van goeden huize komen...
Het stuk in London vond ik wel aardig, vooral hoe de omslag in houding tov de oorlog beschreven wordt.
Hoewel die wel de hoofdlijn van het verhaal dekt, vind ik dat dit boek werkelijk een draak van een titel heeft. Het klinkt als een prentenboek!
Marieke D.
Met tegenzin, louter vanwege de dikte, begon ik in Stefan Brijs’ Post voor mevrouw Bromley. Ik vreesde een boek waar ik weken in bezig zou zijn. Het tegendeel bleek waar. Binnen een paar dagen had ik de ruim 500 pagina’s verslonden. Ik was erg geraakt door John Patterson: zijn manier van doen, zijn overwegingen en de wijze waarop hij in het leven staat.
Ik heb wel eerder boeken over WO1 gelezen, maar dan voornamelijk romans die zich op het vasteland afspelen. Dus dat was voor mij, ook omdat de auteur een Belg is, een verrassing. Juist het eerste deel dat John nog in Engeland is, vond ik erg sterk. De onrust in de stad, het onderlinge wantrouwen, de propagandistische manier van berichtgeving. Dat de oorlog ook op die manier en in die mate in Engeland de maatschappij heeft ontwricht, raakte me erg.
Ik had erg te doen met de vader van John en zijn rol als boodschapper van het kwaad. De manier waarop hij aan deze rol onderdoor gaat, greep me bij de keel.
Het was us niet voor het eerst dat ik literatuur over WO1 las. Het meest is me bijgebleven: Marc Dugain – de officierskamer (over mannen die ernstig gewond raken aan het front en niet als helden, maar als verliezers onthaald worden –je kan maar beter doodgaan!-) en natuurlijk Remarque – Van het westelijk front geen nieuws (het ultieme verslag van de oorlog in de loopgraven waar je de blubber proeft en de kou tot op je bot voelt).
Het tweede deel van Post voor mevrouw Bromley – het gedeelte op het vasteland- vond ik wel goed, maar voegde wat mij betreft niet veel toe aan de boeken die ik eerder over dit onderwerp heb gelezen. Ik vond de zoektocht naar Martin in Hazebrouck net even te geconstrueerd en te gezocht.
Daarom geen 5, maar 4 dikke sterren!
Sander
Een reactie posten