Wij zijn een leesclub van oud-medewerkers van Boekhandel Kooyker in Leiden, en bespreken sinds 2003 in wisselende samenstelling nieuwe en oudere boeken.

dinsdag 23 september 2014

Zomer 2014: Al wat schittert



Al wat schittert bleek voor ons een doorschuiver. Na een korte bespreking eerder, waarbij twee mensen het op een haar na uit hadden, maar de rest nauwelijks begonnen was, besloten we dit boek een tweede kans te geven. Een zomer lang om ons dit kloeke boekwerk eigen te maken. Niet minder dan 832 pagina’s telt namelijk de paperback van de Engelse uitgaveThe Luminaries, het boek dat vorig jaar aan de haal ging met de Man Booker Prize.

Waarom eigenlijk, vroeg Marieke zich af. Toegegeven, het is een indrukwekkende roman: grondig geresearcht, nauwkeurig opgezet en honderden pagina’s lang onderhoudend. En toch lijkt er iets te ontbreken. Een interessant idee dat beklijft nadat je het boek hebt dichtgeslagen en het Nieuw-Zeeland van de negentiende eeuw weer verdwijnt. Een diepere gedachte die zo’n prestigieuze literaire prijs rechtvaardigt omdat Al wat schittert daarmee meer blijkt dan een huzarenstukje van een jonge vrouw uit een ondervertegenwoordigde uithoek van het Gemenebest.

Die diepere gedachte bleken we uiteindelijk in hogere sferen te moeten zoeken. Het lot staat in de sterren geschreven, zo leert het boek. Ons leven wordt bepaald door het doen en laten, het spreken en zwijgen van anderen. De levens van de karakters in de kleine Nieuw-Zeelandse goudzoekersgemeenschap zijn dan ook volledig met elkaar vervlochten. We waren onder de indruk van de vertelkracht van de roman, met name van de manier waarop een gebeurtenis vanuit verschillende perspectieven verteld werd. De grote hoeveelheid historische gegevens, de verschillende talen en Cattons oog voor detail maakt het verhaal boeiend en geloofwaardig, maar ook lastig om even weg te leggen om later de draad weer op te pakken. Ook waren we door het formaat van het boek minder geneigd het mee te nemen op reis of in bed te lezen. Sander en Dindy waren dan ook gestopt en Dineke was niet begonnen.

Wie wel doorleest, wacht een pageturner die de lezer toch enigszins onbevredigd achterlaat. Want we bogen ons het langst over de vraag of Al wat schittert misschien niet beter af zou zijn zonder al die verwijzingen naar astrologie. En de vraag stellen is hem misschien wel beantwoorden: als het centrale thema zo ‘misbaar’ blijkt, is het als fundament toch niet stevig genoeg om duizend pagina’s op te bouwen. Wat rest is, om Catton aan te halen, een avonturenroman bevolkt door archetypen – maar wel eentje waar je je een zomer lang prima mee kunt vermaken.
(Verslag: Machteld)

Geen opmerkingen: