Een zeer interessante periode uit de Europese geschiedenis, waar we eigenlijk niet zo veel van weten. Ook een interessant gegeven- de kinderontvoeringen in Spanje. Een eerdere roman (Armelia), waar we goede herinneringen aan hadden. Dat bood perspectief voor de bespreking van De gestolen kinderen.
Maar ja.
Niemand slaagde er in om echt door te dringen tot dit boek. Er waren ergernissen over de schrijfstijl, de oppervlakkige personages, de traagheid, de overdosis uitleg:
”Ik voelde de emotie helemaal niet en waarom vertelt hij niet gewoon wat er speelt? Ik ging me er echt aan ergeren.”
”Wat ik erg mis is meer feiten en achtergrond over deze krankzinnige maatregelen en de kinderen die het getroffen heeft.”
”Kom op man, pak jezelf beet en begin de zoektocht.”
Helemaal geen positieve noten dan? Nou ja, vooruit:
”Ik vond het einde daarentegen wel weer erg mooi, dat hij bij zijn
eigen graf zat. Was even bang dat het goed ging aflopen, maar was blij
dat dat niet het geval was.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten