Erg sterk was het hoofdverhaal, over de jonge Roy die door zijn -ietwat onverantwoordelijke- vader wordt meegenomen naar een onbewoond eiland. Omdat je uit de eerdere verhalen weet dat de vader zelfmoord pleegt, komt het als een enorme schok dat het in dit verhaal juist andersom is. Er zijn allerlei redenen te bedenken waarom de auteur dit doet, en het komt het boek erg ten goede.
Daarin telt ook mee dat in recensies te lezen is dat in werkelijkheid de jonge Vann (Roy) weigerde mee te gaan naar het eiland. De vader heeft de centrale rol. Hij denkt vooral aan zichzelf en slaagt er wonderwel in om na de dood van Roy dingen doen die zijn rol in het verhaal alleen maar verdacht maken. Arno suggereerde nog dat de zelfmoord van Roy een soort hallucinatie is?
Tegelijkertijd toont de vader na de zelfmoord ineens een inzicht in de belevingswereld van zijn zoon die hij daarvoor steeds miste. Zo lang ze samen zijn, verdiept hij zich vrijwel niet in het welzijn van zijn zoon en behandelt hem als een volwassene. Door bijvoorbeeld zijn nachtelijke huilbuien legt hij een enorme psychische druk op de schouders van zijn zoon.
We denken dat het woord Legende in de titel verklaard wordt door dit verhaal: dit is een sterk fictief gedeelte, misschien een soort What if?
Het verhaal laat je niet met rust, en maakt je nieuwsgierig naar ander werk van Vann, ook al lijkt hij steeds weer over de zelfmoord van zijn vader te schrijven.
De rest van het boek echter vonden we minder geslaagd. De andere verhalen beklijven niet, zeker niet de verhalen na het hoofdverhaal. Marianne gaat voor ons uitproberen of dat verandert als je die laatste verhalen eerst leest. Deze andere verhalen plaatsen de gebeurtenis van de zelfmoord van de vader wel in een kader, maar vallen in het niet vergeleken bij het hoofdverhaal. En alles bij elkaar, is het nu een roman met verschillende perspectieven of toch een verhalenbundel? Wordt het als roman neergezet omdat verhalenbundels het minder goed doen?
Er bleven wat losse eindjes over: hoe zit het nu met al die ogen? De ogen van de vissen, van Rhoda? En de rol van de vissen? En de vis op het omslag, met revolvers erin?
2 opmerkingen:
De losse verhalen beklijven ook niet wanneer je het hoofdverhaal tot het laatst bewaart. Ik vond het hoofdverhaal wel zodanig sterk, dat me dat bijblijft, maar echt enthousiast ben ik niet geworden van dit boek. Dat komt natuurlijk ook omdat ik bij Arno al gehoord had dat niet de vader, maar de zoon een einde aan zijn leven maakt. Ooit wilde ik nog een keer een reis maken naar Alaska. Dat staat nu iets minder hoog op het lijstje.
Een reactie posten