Maart 2008: Koetsier Herfst

Charlotte Mutsaers – Koetsier Herfst

We waren met zijn vieren, en de verdeling was half om half. Dineke en Marieke hadden het boek uit, Noor en Ada niet.

Noor was bewust gestopt. Ze had het best uit kunnen lezen maar na 80 pagina’s was ze het zat. Het las gemakkelijk weg, dat dan weer wel. Maar Noor vroeg zich steeds af Waar gaat dit heen? Waar gaat het over? Wat moet ik ermee? Ze vond het saai –al dat gezever over dat mobieltje- en vergezocht. De drempel om verder te lezen was te hoog, dus Noor heeft het boek terzijde geschoven. Ook na de bijeenkomst zou het boek ongelezen blijven voorbij pagina 80.

Ada had het ook niet uit, maar ging het zeker nog wel verder lezen. Het boek was toegankelijker dan Ada had verwacht. Ze vond het gegeven van het gevonden mobieltje en de gebeurtenissen daarna grappig, en was benieuwd hoe het af zou lopen. Ze kwam tot ongeveer de ontmoeting met Do in Krasnapolsky en vraagt zich nu wel af wanneer Maurice dan de echte eigenaresse van de telefoon zal ontmoeten. De seksscènes vond Ada wel een beetje over the top.

Dineke vond de houdbaarheid van dit boek beperkt. Nu weet je waar het over gaat, over tien jaar echt niet meer. Mutsaers heeft iets onnavolgbaars in haar schrijfstijl, dat is knap maar ook strontvervelend. Dineke vindt Mutsaers ongehoord geëxalteerd, hysterisch en provocerend en vindt het moeilijk dat los te zien van het boek. Doe normaal, je bent 60, denkt ze dan. De grens tussen feit en fictie is ook wel moeilijk te vinden. Mutsaers is een soort omgevallen boekenkast, met heel veel feitenkennis. Het LLF bestaat, het gedicht van Bin Laden ook, en zelfs de “bel uw overleden geliefde in zijn kist-telefoon” bestaat. Maar wat bestaat er dan niet?

Marieke had ook wat moeite om het boek uit te krijgen. Ze vond de seksscènes een beetje tè, en al dat geplas ging ook tegenstaan. De personages waren levendig en er gebeuren veel onverwachte dingen, dat zou een voorbode van succes moeten zijn. Maar gek genoeg raakt het je niet. Wel werd ze aan het einde van het boek toch nog gegrepen, toen Do verdwenen was en Maurice ineens een stuk menselijker was. Je blijft tot vlak voor het einde van een afstandje naar al die rarigheid kijken. Marieke moest wel regelmatig aan Het derde huwelijk van Tom Lanoye denken. De sfeer en de gedachtesprongen komen wel overeen. En is Do een soort karikatuur van Marianne Thieme?

De discussie gaat een tijdje door over de vraag of Do de telefoon bewust in het Vondelpark heeft verloren zodat juist Maurice Maillot hem zou vinden. Ze weet precies wie hij is, noemt zichzelf een fan, en lijkt in Kras ook helemaal niet verbaasd als hij aan komt lopen. Ze maakt ook geen toespelingen op een andere afspraak. Maar waarom reageert ze dan zo fel als ze het zebra hoesje ziet? Aan de andere kant kan het toch ook wel toeval zijn geweest dat juist Maurice de telefoon vond.

Freddy lijkt de enige vaste waarde in het leven van Maurice te zijn. Hij is een echte mannen-man. Een mannenman gaat dan ook naar de Buffalo Grill om zich te bewijzen als man.

En wat is de rol van Osama Bin Laden? Hij heeft geen nadrukkelijke positie in het boek, hoewel de titel wèl bij hem vandaag komt. Is Osama een symbool voor alle vreemde dingen van Do –en van Maurice?

Naar aanleiding van de discussie besloot Ada het boek zeker verder te gaan lezen.