De mooiste alternatieve titel voor dit boek kwam van Rutger: Extreem koud en steeds dichterbij. Verder waren we het er over eens dat de titel, hoewel erg lang, de lading toch wel dekte. Iemand merkte wel scherp op dat met zo'n moeilijke titel en zo'n ingewikkelde auteursnaam moeilijke vragen in de boekhandel voor de hand liggen. (Sander had het boek dan ook in een boekhandel tussen de natuurboeken aangetroffen).Het werd geen heel lange discussie deze avond. De kernvraag bleef of het bezwaarlijk is als een boek een keer lekker over the top is, zoals een romantische Kerstfilm waar uiteindelijk alles maar dan ook alles goedkomt. Het genre had duidelijk voor- en tegenstanders. Iedereen was het er over eens dat het boek gemakkelijk leest en zeker vermakelijk is.
Briljant? Nee. Echte literatuur? Ook niet.
De voorstanders van het genre vonden het lekker lezen, en vonden het geen probleem om na het dichtslaan va het boek alles weer te vergeten. De tegenstanders mopperden over bordkartonnen personages en voor de hand liggende verhaallijnen.
Het bleek daarnaast uit te maken met welke verwachtingen iemand aan het boek begonnen was. De flaptekst wekte misschien meer de verwachting van een verhaal sterk uit het perspectief van het kind, en een iets diepgravender analyse van de positie van het kind. Als je uit die gedachte begon te lezen, kwamen alle andere personages (die toch veel aandacht kregen) over als irritante randfiguren. Begon je wat meer blanco aan het boek, dan kwam het als geheel wat beter binnen.
Voor de volgende keer maar weer iets stevigers.
