Een prijswinnaar wederom, dit boek is in Italië bekroond met de Premio Strega, een belangrijke literaire prijs in Italië, vertelt Dineke.
De zakelijke vertelstijl is bij de meeste lezers erg in de smaak gevallen. Niet alles wordt uitgelegd, sommige scènes houden ineens op en dan is het aan de lezer om dat verder aan te vullen. Het leest als een trein, je houdt gemakkelijk je aandacht erbij.
De personages zijn een beetje vreemd, ook niet echt sympathiek. (Hoewel we Matti sympathieker vinden dan Alicia.) Gek genoeg kun je je wel voorstellen waarom ze doen wat ze doen, terwijl ze tegelijkertijd heel ver van je af staan. Een bijzonder verhaal over twee mensen die elkaar vinden in ongelukkigheid.
Sander dacht aan de bekende schildering uit de Sixtijnse Kapel waarbij twee vingers elkaar bijna raken, Sander vindt dat het boek prachtig symboliseren.
Dindy vindt het knap dat de emotie niet bewust gezocht wordt in het boek, maar dat het toch zo schrijnend is. Rutger vond de sociale onhandigheid van met name Matti soms een beetje gemaakt, Rutger begreep Mattis beslissingen niet altijd.
Dineke is erg geboeid door de vraag wat nu maakte dat je er zo geboeid in doorleest. Daarnaast vond zij het boek erg Italiaans, met name Alicia zag ze zo voor zich.
Ada heeft met name meegenomen dat Alicia en Matti er niet in slagen echt dicht bij elkaar te komen, niet in staat zijn tot een relatie. Ook vond ze het mooi dat je met ze mee groeit, met de twee hoofdpersonen stappen door hun leven zet. Marieke vond het weliswaar heel mooi, maar werd er ook heel treurig van. En ze had moeite om niet steeds aan één van haar studenten te denken bij het personage Matti.
Toch is niet iedereen enthousiast. Marianne vond het erg gezocht, moest erg aan American Beauty denken. Ze vond de personages erg gemaakt, en had geen moment het gevoel dat het boek haar echt pakte. De metafoor van de priemgetallen vindt ze niet nieuw. En soms was ze toch wel erg benieuwd naar de niet ingevulde dingen, zoals bijvoorbeeld de reactie van de ouders van Matti op de verdwijning van zijn zusje.
Ook Noor had wat moeite met het boek, heeft het schrijnende van de situatie niet gevoeld en vond ook dat het niet zo lekker doorlas. Noor en Marianne deelden het gevoel dat het erg Amerikaans was, bijna 90210-achtig.
We zijn met zijn allen benieuwd naar meer werk van deze schrijver. In een interview heeft Giordano gezegd dat zijn leven erg veranderd is door het succes van deze roman. Hij was eerst een literaire no-no en is nu geletterd ‘geworden’, bijvoorbeeld doordat hij gevraagd wordt om recensies te schrijven. Giordano noemt het boek Elementaire deeltjes van Houellebecq zijn inspiratie. Sander en Rutger herkennen dat beeld, buiten het ‘kale’ taalgebruik niet echt.
Eigenlijk vinden we het allemaal lastig om het boek in een rijtje met andere boeken te plaatsen, we kunnen niet direct vergelijkbare romans verzinnen. Hoogstens romans die net zo zuinig zijn met hun details.
Wel vinden we het een aanrader. Je kunt het veel mensen, van verschillende leeftijden, aanraden.
En als je nog twijfelt: deze boekhandel heeft een niet-goed-geld-terug actie!
En dan nog wat tips:
Daniel Kehlmann – Roem
Karel Capek – Een doodgewoon leven
Anke Schere – De mooiste dagen zijn het ergst
